CONCERT REVIEW

Op uitnodiging van Erwin Princen, de Noord Brabantse organisator van het roots-en rockabilly-gebeuren in de regio, trokken we naar Tilburg. Een levendig stadje moet gezegd. Ik keek naar Freddy en bijna gelijktijdig ontviel ons:” Der is hier verdomme nog veel beweging !! ’t Lijkt wel een stadje in het zuiden.” En dat ondanks het gure kloteweer. Ook de zaal 013 stak afgeladen vol. ’t Was zo van niet te veel bewegen, of je stond op de fundamenten van je buurman. Na eerst onverrichterzake op zoek te zijn geweest naar Erwin, gingen we een plaats opzoeken aan de voet van het podium. Niets te vroeg, want vijf minuten verder was de zaak dichtgemetst. Dat het een ganse opgaaf was om aan de toog te geraken, zou ons worst wezen, want het bier in deze tent was niet te genieten.

CHANNEL RED

Als support act was voor Channel Red gekozen. Verdienstelijk is zowat het meest geëigende adjectief dat ik kan gebruiken. Het probleem met deze band is dat alle nummers zo ontzettend op mekaar gaan lijken. En dat is overigens zo met alle neo-rockabilly bands. Of het nu een nummer is van Red Rivers  (Lorraine) of van Carl Perkins (You Can Do No Wrong) het komt allemaal precies eender uit de boxen gerold. Het klinkt zo….gesampled. De eerste drie kan dat nog aanstekelijk werken, maar daarna is het met van die pet op en zo geblazen. Luister eens naar die ouwe Sun-opnamen. Daar zit heus nog heel wat andere koek in dan alleen die slapback-nasale stem-scherpe gitaar-keteldrums- toestanden. Stuk voor stuk zouden de leden van Channel Red beter presteren, waren ze niet gevangen in hun neo-rockabilly keurslijf. Kortzichtigheid is altijd al de ondergang gebleken van een genre. En dat is heus niet alleen in de muziek zo. Come on guys, you can do better !

LEE ROCKER

Een voorbeeld van hoe het wel moet en kan, verscheen op de bandstand na hen. Lee Rocker timmert uiteraard al veel langer aan de weg, en het zou erg wezen als hij nu nog niet zou weten hoe de vork aan de steel zit. Het professionalisme laat zich al gevoelen van bij de soundcheck. Die is kort en van de eerste keer goed. De ‘final touch’ gebeurt tijdens het eerste nummer. Zo hoort het. Geen tijdverlies.
De show wordt geopend met een viertal nummers van zijn nieuwe CD “Black Cat Bone” en onder andere met dit titelnummer. Gitarist Buzz Campbell schittert als een ster aan het firmament met zijn Gretch White Falcon. Pure heldere ‘high output’ rockabilly lettergrepen glippen onder zijn vingerplectrums uit. Op het juiste moment, de juiste lengte, precies op maat. Lee staat niet op stelten, dus heeft hij de steunpin onder zijn silver sparklin double bass uitgehaald, en lijkt aldus even groot als zijn instrument. Zijn stem haalt moeiteloos het gebied dat hij wil bestrijken. Hij komt op de proppen met “Rock This Town”, de zaal gaat in de blokken, dit is een van de klassebakken uit zijn Stray Cat –periode. “Lost Highway” volgt. Niet te stoppen, high on octane over de highways, “Stray Cat Strut” vollen bak, verschroeide aarde, naar “One More Night” …this is rock’n’roll…
Brophy Dale, de andere gitarist, bespeelt geen paradepaardje zoals Buzz’s White Falcon. Hij hanteert een gehavende Telly Thinline met humbucker in de bridge-positie en Bigsby-trem voor het nodige whammy-werk. Een werkpaard dus. Brophy is veelzijdiger en gevariëerder in zijn gitaarspel. Hij ligt niet verankerd in de rockabilly-thang. Hij is bijvoorbeeld ook nog sideman bij Delbert McClinton. Hij kan zowel blues, jazz als country aan, hij klinkt nu als Scotty Moore, dan als Jerry Donahue. En indien nodig kan hij ook scheuren.
“The Highway Is My Home” zingt Lee en hoe de vocals dan ook een groot deel van zijn aandacht vermogen op te slorpen, hij laat samen met drummer Jimmy Sage geen enkel moment de stevige en tikvaste velocity los. Een voorbeeldige rhythm-section. Lee verstaat als geen ander de kunst, om als frontman en bassist tegelijk, constant maar haast onmerkbaar te communiceren met zijn trommelaar. Grote klasse en metier.
Aan alle mooie dingen komt een eind. Dus helaas ook hieraan. Lee Rocker is niet te bescheten om als encore andermans pareltjes aan te bieden. “That’s Allright Mama” en een alleraardigst “Blue Moon of Kentucky” geeft hij de overvolle 013 als toegift.

Het was reuzefijn, om het maar eens in oud Noord-Nederlands te zeggen. Cool, man, cool. Alvorens in de schofterige regen terug zuidwaarts te keren en de ex-grenzen te kruisen, gingen we nogmaals op zoek naar Erwin om hem te bedanken voor dit mooie initiatief. Doch niemand kon ons zeggen waar hij zich kon ophouden. De meesten kenden hem niet eens. En wij maar verder zoeken. Maar hoe vind je in godsnaam iemand terug die je nog nooit in levend lijve hebt ontmoet. Zelfs geen foto. Volgende keer beter en nu alvast bedankt langs deze weg, Erwin. Die pint hou je tegoed.

witteMVS